Zon/Maan

Radioruis houdt mij wakker en alert. Alarm in de vroege ochtend,

die ook een middag of zelfs een nacht had kunnen zijn. Maar wat is

het verschil? De zon schijnt altijd ergens. Recht in mijn gezicht, in

dit gedicht. Het vel papier weerkaatst zijn stralen zodat hij als onze

astronomische hemelvader aan mij laat weten dat hij niet is vergeten

hoe wij heten; de maan in zijn kielzog meeneemt. Hij schenkt haar

ons leven en zij lacht veel vaker dan jij dacht, want zonder die

weerkaatsing in de nacht zouden wij altijd zijn blijven slapen, nooit

in een mensenhuid zijn opgestaan. Vraag maar aan het water.