Verhalen van de aarde #1

 

Ze gooien vliegtuigen op ons neer

om ons te beroven van een jeugd die wij toch al niet meer hadden,

noemen het een Bijlmerramp, maar wij weten wel beter

 

Moeder Aarde staat te wachten om de hoek 

wanneer wij bloemen aan de voet van onze voorvaderen leggen,

huilen om de kinderen die wij nooit hebben leren kennen

 

Kransen zijn zwart, maar wanneer het tranen regent, kleuren wij

hun namen net zo bont als wij zelf altijd de wereld

met groen bezaaid hadden willen zien

 

en wij bloeien op, laten onze moeders achter

vinden ergens op aarde onze eigen grond,

leggen ons neer, zaaien weer,

tillen vliegtuigonderdelen terug in de lucht,

zwaaien onszelf, elkaar, de wereld uit,

brengen de black box naar huis