Verhalen van de aarde 2

Moeder Aarde fluit ons terug naar huis,

bewaart vogeleieren in haar buik,

maakt een sprongetje dat je met het blote oog

net wel, net niet kunt zien. De metro brengt ons thuis,

verandert niets aan ons perspectief.

Bomen leren ons één ding, dat bewegen leven is,

staan voor altijd stil,

om ons met zacht geritsel aan een eindeloze, lome zomer

en nog hoorbare kinderstemmen te herinneren.

Wij vinden ons terug in het blad en de stam,

staan levenloos te bloeden, roteren om onze eigen as,

zoeken naar die laatste pijl van dat eerste spelletje spoorzoeken.