Liesje schrijft met zwart

Liesje schrijft met zwart

en vlecht haar haren eigenhandig.

Wanneer zij over velden giebelt,

wordt haar lach gevangen door

een knecht die giert en zich gelijk

vele jaren blonder grijnst.

Hij fluit. Zij kijkt.

Jongens tussen boterbloemen

en moddervette madeliefjes

kauwen op het gras met pluimen,

fluimen klodders in de wind.

Dit is geen weer voor mietjes.

Wie Liesje raakt die is de baas.

Stil, sta klaar, daar komt ze aan!

Blozend op haar rode sandalen,

grinnikend om zoveel sjans, en ze

wuift naar onze boerenjongens,

ontspringt de dans, maar blaast

hen zoenend luchtpost toe. Die slaan zij af.

Eén kus en het mist ouwevrouwenwolken.