Magenta

De weken zijn van steen. Vandaag

ligt Italiaans graniet aan

mijn vingertoppen. Ik sla mijn

vuist erop kapot.

Wat glad was, barst. Het tijdsbeeld

spat tot gruis uiteen, wordt

nacht. Kogelronde, roze

korrels, tollend om hun eigen as,

snellen op een driekwartsmaat

door het gapend zwart. Mijn hart

pompt magma door haar kamers,

geeft zich vloeibaar over zodat

mica kan zwemmen als ionen in bloed,

de stonde bezaaid raakt met gloednieuwe sproeten.